Czas wrócić na rekolekcyjny szlak...

Jutro powrót do kliniki...
Pojutrze operacja...
Czas wrócić do rekolekcji...
Minione tygodnie, wiosenne, paschalne, domowe, byly piękne!
Czas jednak wrócić do rzeczywistoci.
Paschalnosci życia trzeba doswiadczac, nie wystarczy tylko o niej mówić i wzdychać!

Moje dzisiaj najbardziej wyrażają slowa Psalmu 116 A:
"Miłuję Pana, albowiem usłyszał
głos mego błagania.
Bo skłonił ku mnie swe ucho
w dniu, w którym wołałem.
Oplotły mnie więzy śmierci,
dosięgły mnie pęta Otchłani,
ogarnął mnie strach i udręka.
Ale wezwałem imienia Pana:
„Panie, ratuj moje życie!”
Pan jest łaskawy i sprawiedliwy,
Bóg nasz jest miłosierny.
Pan strzeże ludzi prostego serca:
byłem w niedoli, a On mnie wybawił.
Wróć, duszo moja, do swego spokoju,
bo Pan dobro ci wyświadczył.
Uchronił bowiem moją duszę od śmierci,
oczy moje od łez, nogi od upadku.
Będę chodził w obecności Pana
w krainie żyjących".

Dziękuję Wam, którzy jestescie blisko!
Także wszystkim, których dotąd spotkalem w klinice!
Wasza przyjaźń, modlitwa, obecnosć, dobre slowa i wsparcie są nieocenionym darem i swiadectwem tego, że czlowiek jest dobry, że jest rzeczywiscie na obraz i podobieństwo Boga Milosci.

Masz rację R., nie mogę się nakręcać... to nie ma sensu!
Trzeba odważnie wejć w to dowiadczenie!

Wiele razy analizując moje wlasne życie i jego historię zadawalem pytanie:
jesli tyle szans mi Dales, to po cos, jest w tym jakis cel.
Nie jest to bez znaczenia!
Dlatego o jedno prosze... zebym nie zmarnowal niczego, naprawdę niczego z tych obecnych doswiadczeń. Nie są latwe, ale są jak skarb, jak perla, którą z ran trzeba wydobyć. One maja jakis sens i cel. Jaki? Ty to wiesz i tylko Ty!
Dlatego Jezu, ufam Tobie!
Nic więcej, to wystarczy: ufam Tobie!