Dziesięć lat

Właśnie 10 lat mija od chwili, w której zostałem księdzem… Biskup Tadeusz Pieronek mówil nam na koncu, żesmy dobrze wybrali...
Nie zamierzam z tej okazji cytować ani kochanego ks. Jana Twardowskiego, ani pisać wielkich słów. Wystarczy, że On i ja wiemy, jak te minione lata wyglądały… On pamięta jeszcze lepiej, nawet to, o czym ja zapomniałem, albo zapomnieć chciałbym. Miłosierdziu Jego oddaję to wszystko, zwłaszcza zmarnowany czas i chwile. Tego żal mi najbardziej, ale to się już nie wróci. Zmarnowane, bo przecież mogłem więcej i lepiej i pełniej je zrealizować. I żal mi siebie samego za moją naiwną głupotę, której tez niemało było. To też oddaję Jemu.

To jednak nie tak, że wszystko było źle! On i ja wiemy ile dobrego się stało! Ile to dobro kosztowało! Jaką cenę trzeba zapłacić, gdy walczy się o dobro, zwłaszcza w chaosie zła… On wie, jak bardzo zależało mi na człowieku. Jak zależy mi na nim. Na jego dobru i szczęściu. Jak pięknie jest odkrywać w człowieku obraz Boga, zamazany często i zagruzowany. Te minione lata… Na początku, krótko po prymicyjnej Mszy św. miałem marzenie, żeby być wędrownym kaznodzieją, wziąć do ręki Biblie i krzyż i iść i głosić Ewangelię. Tak się stało. Polska, od Bałtyku po gór szczyty i od wschodu do zachodu. I maleńkie parafie i wielkie, anonimowe skupiska miejskie. Później Włochy, i Sycylia, kochana moja ziemia. I New Jersey i Tanzania… Gdzie bym pomyślał! Tyle, że, dziś znowu widzę, że więcej Ewangelii w tym jeżdżeniu po Polsce i lataniu po świecie trzeba. Jakie to upokarzające czuć się jak pusty garnek, w który uderza się kijem. Wydobywa dźwięk, ale jest pusty. A tu trzeba Ewangelii! I świadectwa! To nic, że bracia księża się dziwią (i pewnie podśmiechują, ale niech im na zdrowie wyjdzie), że czytam „L’Osservatore Romano” i nauczanie papieża. Ja też tak ostatnio patrzę i dziwię się i myślę, jak to jest i jak to jeszcze będzie, skoro uświadczyć dziś księdza w kościele, to nie lada szczęście. Wpadają do zakrystii minutę przed Mszą, zrobią, co mają zrobić, zgarną, co mają zgarnąć i już ich nie ma. Dobrze, że proboszcz pilnuje nabożeństw. Czy jednak za kilka(naście) lat księża będą potrafili odprawić, poprowadzić na przykład nabożeństwo majowe? Piszę o tym, gdyż spotykam się z jakąś przerażającą mnie – księdza bądź co bądź – obojętnością, „funkcjonariuszostwem”, bylejakością… a może trzeba wprost powiedzieć… brakiem wiary? Chyba za wiele kontestuje się zwyczajnej, prostej wiary, która przecież niesie ten świat i zwycięża…

A wracając do mojego kapłaństwa… Jeszcze do niedawna twierdziłem, że poszukującym kapłanem jestem i że kocham oryginalność. Tak było. I pewnie cos z tego zostanie. Ale dziś, kiedy mam za sobą ostatnie miesiące oczyszczenia, może trzeba by wreszcie zaryzykować, by stać się wreszcie Bożym i duchowym kapłanem? By pod przykrywką poszukiwań i oryginalności nie krył się śmierdzący snobizm i chęć autokreacji (takie szminki, farbki i lakiery, maseczki na twarz, by pokazywać nie siebie, ale swoje marzenie siebie). Dziś widzę wyraźnie, że nie warto! Czas jest krótki, życie mija, a tu tak wiele do zrobienia! Trzeba świadectwa i… więcej niż dotąd Ewangelii!

Zatem dziś jest dzień, by popatrzeć w przyszłość. Kolejny raz. Tyle, że bez pisania jakichś tam planów. One są na biurku u Kogoś Innego. I niech tam będą. Ważne, bym się im tylko podporządkował i nie dyskutował, ale wypełniał (lub zrealizował). Czego chciałbym sobie życzyć? Więcej Ewangelii i skupienia myśli nad nią. Żeby Brewiarz i różaniec nie wypadały nigdy z moich rąk. Bardziej otwartego serca nie tylko na tych, z którymi jest mi dobrze, ale przede wszystkim na tych, z którymi jest trudno. Szeroko otwartego serca i oczu na ubogich tego świata, zwłaszcza w wymiarze ducha i serca. I więcej cierpliwości do siebie i świata. A przede wszystkim życzę sobie ryzyka świętości… tylko nie tej lukrowanej i słodkiej, ale normalnej, stabilnej i mocnej. Nie jestem święty. Daleko mi do świętości, ale zaryzykować kiedyś trzeba. I jeszcze chciałbym sobie życzyć przyjaźni… takiej prawdziwej, szczerej i trwałej…

I jeszcze jedno. Zawsze chciałem zostać księdzem, bo chciałem odprawiać Mszę św. To kocham najbardziej w kapłaństwie! W minionym dziesięcioleciu był taki moment, kiedy moja sinusoida spadła daleko poniżej zera. I wtedy, tam na dnie, zdezorientowany i połamany, stanąłem przy ołtarzu, by odprawić mszę. Wtedy zrozumiałem, że nie potrafiłbym zostawić kapłaństwa dla tej jednej sprawy. Nie potrafiłbym nie móc więcej odprawić Mszy św. I to mnie trzyma! I obym nigdy ołtarza i Pana mojego nie puścił!

Dlatego „Czym się Panu odpłacę
za wszystko, co mi wyświadczył?
Podniosę kielich zbawienia
i wezwę imienia Pana” (Ps 116).

Myślę dziś o moich rocznikowych braciach. Wszystkich. I o tych, których na kapłańskiej drodze spotkałem… Wszystkim Wam dziękuję, a tych, których powinienem, przepraszam!